శ్రీ రామాయణం

పుత్ర కామేష్టితో పుడమి కేతెంచావు
పున్నమి వెలుగుల కాంతి పంచావు

దినదినమూ ఎదుగుతూ విద్యలనూ నేర్చావు
దశరథుని కంట వెలుగువై నిలిచావు

గురువాజ్ఞతో యాగరక్షణ చేసినావు
గౌతమ పత్నికి శాప విమోచనం గావించావు

మిధిలకేతెంచి మిన్ను విరిగేలా
మహాదేవ చాపాన్ని అలవోకగా విరిచావు

సిగ్గిల్లుతున్న సీమంతిని మది దోచావూ
సీతమ్మను చేపట్టి జనకుడినీ కాచావూ

భార్గవ రాముని విల్లునీ నిలువరించి
భంగమొనర్చినా భువిపైనేనాతని నిలిపావూ

కైక కొరకై కానలకేగినావూ
కనకపు సింహాసనం కాదనుకున్నావు

లలనా లక్ష్మణులు వెంటరాగా
లలితమైన అంతఃపురం వీడినావు

లాలించి ప్రజలను అందులకొప్పించినావూ
లయబద్ధంగా వనముల చేరావూ

గుహుడిని బ్రోచీ నెలవున్నావూ
గమ్యము ఇది కాదంటూ అచట నుంచి కదలీనావూ

కబంధ బాహువులను సంహరించావూ
కష్టపెట్టే వారిని ఉపేక్షించేది లేదన్నావూ

శూర్పణఖనూ సాగనంపినావూ
శూలం దండం వాడకనే

మాయ లేడికై పరుగిడినివూ
మగువను కోల్పోయి విలపించావూ

శరభంగ శబరి సేవలనందగ
సేదతీరుట నెపముతొ కృప చూపినావూ

సుందరుడైన హనుమ నిను చేరగానే
సుగ్రీవునితో చెలిమిని చేశావూ

వాలిని పడగొట్టి క్షాత్ర ధర్మం నిలిపావూ
వరమునాతనికొసగీ మోక్షమునిచ్చావు


చూచితిని సీతను అంటూ హనుమ
చెప్పినది విని పొంగిపోయి నావు

వారధిని కట్టించీ లంకను చేర
వానర సేనతొ సాగినావూ

కళత్రము కొరకై కయ్యమందినావూ
కదనరంగమున ధీరుడవై నిలిచావు

రావణుని నిలువరించినావూ
రాఘవుల బలము తెలిపినావూ

భరతునికై త్యాగమొనర్చగలవీవూ ఆ
భ్రాత కొరకే‌ రాజువైనావూ

సాయం చేయ వచ్చిన వారందరికీ
సగౌరవ స్వాగతం చూపావూ

సాకేతధామా సరళ హృదయా
సేవలు చేయగ‌ రాలేని మము

నీ భక్తుల దయ చూడుమయ
నీరజపత్రేక్షణ నీలమేఘ శ్యామా

భద్రపురినివాసా మా భక్తి నీవు గొనుఁమా

తన్మయత్వముననే తరియించు పాట వ్రాయుచుంటీ

నిన్ను గొలుచు భాగ్యం నీరజాక్ష నాకు ఈయమంటీ

నిక్కమైన నిధియన్న నీదు నామమయ్యా...

తక్కువేమి మనకూ ట్యూన్ లో అల్లుకున్నాను