నా సమీక్షలు

 మాలా పరచా మేడం *ఏమండీ కథలు*

'ఏమండీ కథలు'

సజీవమైన పేరు ఈ కథలకు. కనులకు కట్టినట్టుగా ఎప్పుడో ౙరిగిపోయిన సంఘటనలను ఇప్పుడు వివరింౘగలగటం కథకురాలిగా ఒక గెలుపు.

అయితే, చెప్పటానికి ఎంౘుకున్న అంశము, వ్రాయటానికి ముందే అందుకున్న గెలుపు.

పుస్తకం పేరు ఆ గెలుపుకు - అందమైన ముగ్గుకు వన్నెలద్దినట్టుంటే, ఒక్కొక్క కథ, రచనా కూడా 'కథ' అనబడే ముగ్గుకు సమపాళ్ళలో అద్దిన రంగుల (అక్షర) వర్ణమాలలా ఒదిగి పోయి, ఓ ముౘ్చటైన కుటుంబాన్ని కనుఁల ముందఱ నిలిపినట్లున్నది.

https://www.facebook.com/share/p/1Bedp1UWYx/ 

#మనకథాసమీక్ష_1

నే సమీక్ష వ్రాసిన కథ - డా|| నీహారిక గారు వ్రాసిన "మానవ సంబంధాలు"

మొట్టమొదటగా ఈ కథలో నాకు నచ్చిన అంశము, మాండలికము.

విపరీతమైన జనాదరణ పొందిన సారంగదరియా పాట నుంచీ ఆస్కార్ వాఱిని మెప్పించిన నాటు పాట వఱకూ ఎక్కడ చూసినా "మాండలికం", "యాస" లే ప్రధాన పాత్ర పోషించాయి. భాష - అంటే, పుస్తకానికి పరిమితమైనదో, మస్తకం లో తయారయేదో కాదు, మనసు నుంచీ వచ్చే భావానికి ధ్వని తరంగం. అది మన మాటల రూపంలో వ్యక్తమయేపుడు, ఏ విధమైన ముసుగూ లేకుండా ఇలాగ సహజమైన విధంగా కథలలో చూస్తుంటే మనమూ ఆ కథలో, ఆ సన్నివేశంలో, పాత్రలతో పాటూ అనుసంధానమై పోయిన భావన కలుగుతుంది.

అందుకూ ఈ కథ చదువుతుండగానే ఈ సమీక్ష వ్రాయటం మొదలు పెట్టాను.

యజమానికి ఫోన్ చేసి రెండవ పూటకు రానూ అని చెప్పే సన్నివేశం వివరించిన తీరులో - ఏ మాత్రమూ నిర్లక్ష్యము లేకుండా, ఎంత ఓర్పుగా వ్రాశారో అనిపించింది. 

"ఈ ఆడోళ్ళు ఇంతే"... ఒక్క మాటలో చెప్పేశారు, వివరాన్ని! క్లుప్తత! కథా గమనానికి అడ్డు తగలనీయని చతురత, కథ పై శ్రద్ధ.

 [క్లు అని వ్రాసేపుడు, ల వత్తు కాకుండా అచ్చులలో ఋ తర్వాత ఉండే అచ్చును తీసేశారు. అదీ అసలు వత్తు ఇక్కడ. తెనుఁగు ఇలా కుంగి పోకూడదంటే ఈ మాండలికాలే మూలాలు!]

విషయం తెలియగానే బావమరిది కుటుంబం దిగింది - మానవ సంబంధాలూ "బలగాలూ" బయట కూడా ఇలాగే ఉంటే ఎంత బావుణ్ణు!

"ఆ ఒంటిమిట్ట రాములోరి దయతో..." చాలా సహజంగా అనిపించింది. అంటే ప్రతీ దానిలోనూ విశేషాల కోసం వెతక కూడదు. అందునా ఇలాంటి "మానవత్వం" పరిమళించే కథలలో ఆ సొబగును మించిన విశేషణం కథను - అసలు ప్రయోజనాన్నీ వెనకకు నెట్టేస్తే ఇక కథ కన్నా కథకుల పేరుకే ప్రాధాన్యత. అది కాదు కదా కావలిసినది!

ఇక ఈ రాములోరి దయతో - అంటే, ప్రతి మనిషి మనసులోనూ అంతర్లీనంగా ఇటువంటప్పుడు ఉండే "నమ్మకం" - చాలా బాగుంటుంది. మన మనస్సులకు దగ్గఱగా అనిపిస్తుంది.

మా ఇంటికి వచ్చిన వాఱు ఎప్పుడు వెళతారూ - మేం ఉద్యోగాలకు వెళ్ళాలీ అనే వేగవంతమైన యాంత్రిక యుగంలో, అక్క, బావల కోసం కూలీ నాలీ వదిలి నెల్లాళ్ళు ఉన్నారంటే - అవీ కుటుంబ బాంధవ్యాలంటే.

పైసా పైసా లెక్క పెట్టుకునే మనుష్యులు ఉన్న లోకంలో - యజమాని అర లక్ష ఇవ్వటం - ఇంకా మానవత్వం చచ్చి పోలేదనే స్థైర్యం ఇస్తుంది.

నాన్నను ఇంట్లోనే పెట్టుకోని కొడుకులుంటారనే కథలు చదివే శకంలో, నాన్నకు బాగోలేదంటే వైద్యం చేసిన వాఱికి ధనం ఇవ్వటం అనే ధర్మం దాటి, చేతి క్రింద ఉండి సాయం చేసిన వాడి 'కుటుంబ' ఖర్చులకి లక్షలు ఇచ్చి, 'తన' వాఱిలా యజమాని పరామర్శించటం హర్షణీయం, అనుసరణీయం.

అయిన వాఱి ఆస్తి కోసం 'గోతి కాడ... ' లా కాకుండా, ఇల్లు అమ్మనీయని బావమరిది ఉండటం అతిశయం కాదు, అనునయం. సమాజంలో ఇంకా కొందఱున్నారు ఇలా. ఆ అంశము కూడా మనసుకు దగ్గఱగా అనిపించింది.

పిల్లలూ, అత్తా ఓ చోట, సుధ పాత్రతో మిగిలిన పాత్రలు ఓ చోటా. అదీ సంయమనం అంటే. అదీ సర్దుబాటు అంటే. అదీ మమత అంటే.

ఆర్థిక తారతమ్యాలేవీ ఇక్కడ మనుష్యులపై ప్రభావం చూపింౘ లేక పోయాయి.

ఆట వెలఁది

మనషి మనసునందు మమత చంపగ లేదు

పేద ధనిక యన్న భేదమిౘట

మాండలికము తోడ మంచి కథ యొకటి

వ్రాసినారు యిౘట వైద్యురాలు.

https://sanchika.com/sirivennela-paata-naa-maata-100/comment-page-1/#comments 

తల్లే తొలి గురువు మనవ జాతికి! ఆ తల్లీ, గురువూ పాత్రలను తండ్రి వలే దైవం కాచుకోవటానికి ఎన్నుకున్న మార్గం, స్వామి వివేకానంద వంటి వారినీ యిలకు పంపి, మనకు దిశా నిర్దేశం చేయమనటం. ఆ స్వామి ఈ కార్యాన్ని తన విలువైన ఏక వాక్య, కొండొకచో ఉపన్యాస, ఉదాహరణలతో మన చెంతకు చేర్చారు.

ఆ కోవకే చెందుతారు సిరా వెన్నెల గీతా బోధ శాస్త్రి గురువు గారు. అవును, వారి పలుకులు గీతా బోధలే, ఎందుకంటే, ఇన్ని పాటల సారమూ – వారే ఉటంకించినట్లు, ఒక్కటే ఆత్మ కలవి, అవి నశించవు ఆత్మ వలె. అందుకే గీతా బోధ అంటాను! వారి పలుకులు గీతా బోధలే. వారి మాటల్లో వారే

ఉటంకించినట్లు, ఒక్కటే ఆత్మ కలవి, అవి నశించవు ఆత్మ వలె. అందుకే గీతా బోధ అంటాను!

అటువంటి గీతను, ప్రజలకు చేరువయ్యే మార్గం ద్వారా చెప్ప బూనారే కానీ ఏదో ఒక్క దారేనని గిరి గీసుకు కూర్చోలేదు. ఆ గిరి మనకీ గీయలేదు.

ఎదగమన్నారు, అధర్మమెదురైతే ఎదిరించే మన్నారు, అందరినీ కలుపుకు పోతూ, లోపాలను క్షమిస్తూ, భయాన్నీ, క్రోధాన్నీ, పక్షపాత, అహంకారాలనీ వీడి, మనను సృజించిన ప్రకృతి మాతను పూజిస్తూ సాగమని మన గమనానికి బాట వేశారు. అటువంటి అక్షర శిల్పి గుఱించి వ్రాయటమంటే మాటలా! అదీ, వివిధ అంశాలనూ, వాటి references సందర్భానుసారం చొప్పిస్తూ, వాటికి సంబంధించిన విషయాలను సేకరిస్తూ, క్రోడీకరిస్తూ, మాలలుగా అల్లుతూ, వారికి సంబంధించిన అన్ని ప్రక్రియలనూ అందుకుంటూ, వాక్స్వరూపిణి వాగ్దేవి నా వంటి బాలురకు ధైర్యం నూరి పోయటానికి తన వాక్కునే తండ్రి రూపంగా ప్రతి మదిలో నిలిపిన ఆ అమరుని శైలి లోనే మరిన్ని భాషలలోని రచనలనూ సమన్వయం చేసుకుంటూ, ఒకటి కాదు, రెండు కాదు, ఏకంగా శత సంఖ్యలో వెలువరించిన వ్యాసాలూ, ఆయా పాటల చిత్రాల వివరాలతో సహా! ఏ స్వార్థమూ లేకుండా మా వంటి వారిని కూడా భాగస్వాములను చేస్తూ,

కొండొకచో మేము కొన్ని వేదికల మీద ఓ మాటగా స్పృశించిన అంశాలను వివరణలతో పొందు పరుస్తూ, ఇంత కార్యం దిగ్విజయంగా, అద్వితీయంగా నిర్వహించారు అంటే, అది ఈ శ్రీ మాత ధృడ చిత్తము, సంకల్ప బలమూ, ఆ బలాన్ని అందించిన నిష్కల్మషమైన, నిర్మలమైన మనస్సు, ప్రతిభా, గురువు గారి పై భక్తీ వీటికి తోడు, ఈ తేజస్సునంతటినీ దివ్యశక్తియై నడిపించిన గురువు గారి ఆశీర్వాదమూ కారణం.

       అటువంటి నిపుణురాలూ, రచయిత్రీ గుఱించి పైన వెంకట్ గారు వంటి వారు అందరూ పేర్కొన్నవన్నీ ప్రతి అక్షరమూ అమృత తుల్యము.

  మొదట - ఇందుకోసం ఆవిడ శ్రమ పడుతుంటే సహకరించిన వారి కుటుంబానికీ, మా కోసం ఈ రచనలను వెలువరించిన సంచిక వర్గానికి, పెద్దలు, శ్రీ వెంకట్ గారి బాటలో, కృతజ్ఞతలనంద చేస్తూ, క్రింది వాక్యాలతో ముగిస్తున్నాను.

  నిజంగానే ఆ comparative work, references, searching, efforts are countless. It needs not just commitment but full-length dedication.

  తానుగా అందులో లీనమైన ఈ శ్రీ మాత సార్థక నామధేయ! వారికి నా అభినందనలు, కృతజ్ఞతలు. స్వస్తి.

Book Talk:

The Scrapper’s Way

 

When I started reading the book, as usual, I have started highlighting certain points wherever I feel “Awe” or the ones I need / related to me.

 

But as I kept going, I felt, since the Leader is our TCS Learning Unit Head till sometime ago, and that too, in the recent past, and is the Pioneer of our Learning Paths – rephrasing it to the needs in Agile way, I felt it’d be good if his accolades, despite turbulences, are shared across, that can help others derive some motivation out of it.

 

And I don’t want to mention it in a chronological order as per Life’s events or in the alphabetical order of the pages of the book.

 

I will first begin with TCS achievements, that brings people to focus in here, and then keep on adding, as per relevance, until the last.

 

He’s been into various roles in TCS – the first one I wish to mention is “Pioneering our Learning Paths and making us grow in Life through Career”.

 

He’s the L & D Chief, when the Pandemic stuck – as the saying goes, “He’s made hurdles as Opportunities and tuned us towards learning”. It’s made enthusiastic, it filled energy through iEvolve path and obtaining various other, powerful platforms to continue our Learning and enable ourselves in the industry. It didn’t happen overnight like a miracle, and never flags “Himself” as the founder of all these – rather attributes it’s success to his team – an example of “True Leadership and commitment”.

 

But as I understand, the Team can’t do it all alone without any motivation energy booster or guiding torch in the path – and yes, it’s the Leader himself again, who wore the coats.

 

Before this role, he’s held couple of other positions on Engineering front, as per his qualifications and interest, and still, “He’s not a machine”. I felt “So secured”, when he joined a new team-member’s thoughts on her accommodation, and offered his residence for her to comfort with, until she’s found one she wants. I’m not going to compare this nature of him with the other people, who never would want their team members to leave from office on-time. In the era of “Work-Work-Work” culture, – this Leader fascinated me with “Work – Welfare – Happiness”. I know there’s no need for me to mention here, “I’m at Awe, when I have read this”.

 

If I have to continue on every sphere of this or if at least I have to make it to the least technical unit – Kilo Bytes highest figure, say 1000 KBs, meaning 1 MB, the formal can be “A book on a book and the latter can’t express the book completely”.

 

So I am diving into one more element I am very much fond of, or felt comfortable.

 

The first one being, Damu Ji being alarmed of his son’s education status when the Principal spoke with him. Caring about child’s minutest activities and sharing responsibilities with spouse – I felt it glued to me again because, we’ve been following the same at our house, and this sharing of responsibilities has often changed it’s format but not overloading anyone, and having clarity towards “What the child needs / how should we take care of elders”. There are times when I have collapsed trying to manage office and home, and I can claim I have gained enough support that made me stand the way I am today.

 

The next one being, It’s when, his daughter rang to him and said, “She’s lost her path, the beloved and caring father, first inquired of her safety. Not many parents do this – while the ones who worry about money has a reason at least, as they can’t re-invest the money or loose years in the career path to begin making money, the ones who just feel disappointed as their plans are shattered or look out for social image and branding are the biggest concerns in this regard.

 

Dear Damodar Ji might not feel it elevated when we speak about this – but, with my eyes, and experiences, I have come across people who let their daughters go off beyond Life if they fail at any point in the Journey, and can’t even spare their sons if they feel the careers have break. “The attitude of not accepting is the biggest pain than failing itself”.

 

Thanks to Damodar Ji for being a role model in this. What a care! And assuring daughter immediately of re-construction plan is not only a sign of sharpness but a way of assurance. And, as a family man, he didn’t even put his index finger towards his spouse, voicing out, she didn’t raise the daughter properly. One more point to appreciate.

 

While this at the childrens’ career point, as a father of kids, playing himself with the kids and spending time with them is also a “Role Modelship” I feel – in a society where, every element of Family is left to woman to hold. As the saying goes, “It takes a village to raise a kid” – and he’s implemented it, rather than doing “Buck-passing”. A bow to him for this.

 

Despite doing an extensive travel as part of career, and despite being far-off not just Motherland but from hometown, he still maintains the same density of “Affection” towards everyone. – not just towards his “Own” kith and kin..

 

I remember Sir mentioning about one such anecdote in his blogspots – yes, I’m vivid reader of his articles in TCS Knome. And he says, when his sister’s eyes didn’t show activeness by the time he’s saying “Bye”, starting back to his workplace, he felt worried and concerned. He still speaks about his sister-in-law as his second mother. Isn’t it enough for today’s younger generation people to draw inferences on “How to maintain relationships?”. He also mentions how he has taken care of his Rajuna, who’s helped him in his initial career days. Not to forget the ones who are our Guides and Well-wishers.

 

He also mentions in his blogspot about the “Positive attitude of one of the associates he’s come across – and how it had impacted him”. I was totally in a bad mood back then – and these words turned my thoughts and I have re-stored. Felt relaxed.

 

When I am moving back from the end to the beginning of this book, it’s not completely a Descending order. I might do a jumbling again, as per the topic’s relevance.

 

So when we move back, it comes to his beginning. Beginning of his life’s earlier days, where he speaks of all the struggles, today’s “Middle class children can’t even dream of / read and understand”. Yes, there are still those kinds of struggles in various sections of this society, but we, who all are here, in TCS now, can’t let our children know about it. That’s the thickness of the Poverty Sir had faced. But then, as guessed, yes, that didn’t de-motivate him, but he mentions few a lessons one must learn out of it.

 

One such inference I felt close to my attitude is, [he mentions of this in his blogspots also] – let the sugar residue remain in the bottom of cup so that at least one sip would taste sweet. I used to play around like this – though there’s no poverty, out of foresight, my mother didn’t allow me to have much carbs or white food from child [so is the case with my siblings too].

 

But once in a while, she used to allow us to have sugar in our flavored milk [so called Calcimax / Protinules / Horlicks / Ragi malt etc]. That’s because of her principle, “One must be habituated to adaptability, so tomorrow if my children sees / is given by sugar syrups somewhere, it’s okay if they’re layman to it but then they shouldn’t hurt the hosts saying, they don’t want sugar drinks”.

 

So when having any fluid with Sugar, I used this approach – as the edges I feel I can enjoy complete sugar than scattered cubes all around. I felt glued to that topic with this habit of mine – and I Pray it to destiny – apart from other noble qualities learnt from childhood, this feature as well, of mine, matches with this Legend, so I wish I could attain heights too.

 

Walking without chappal is one of the most common habit seen those days – back in our grandparents generation. But even now, re-starting the habit of neem and it’s subsidiaries for dental aroma / cleaning is a sensible point I have found.

 

Staying in a village where one of the TCS branch is closely located, over the past decade, we keep doing it once in a while but returning from across the shores and traveling through our deep routed culture, and appraising it is noble I feel.

 

Suffering from unbearable stomach pain, staying in hostel during College days is something that bothers a mother’s heart. I feel, with more intensity, the same scenario has repeated after years – when he’s suffered heart-wise trauma. Time and again, it’s taught me a new lesson.

 

I have learnt that whatever health-wise crisis one has faced, if they speak it out, that will enlighten the awareness of the people around / whoever goes through this torch. It’s not something that needs a “Mask” or a “Cuff”. There’s a wording in one of the South-Indian Language – Telugu, “Rogam Rattu”, which explains the same. I felt like hearing it from the well-wisher whispering over ears. I started listening and speaking about these now.

 

And when it comes to “Learning”, my most favorite element, and also the role I liked from all the ones Sir has held, it’s his down-to-earth attitude, that made him think at the “Ground level” despite being a Global Level Leader.

 

He’s able to figure out, diversified ways of People’s thoughts, and what’s keeping them lagging, at a common man’s level, Sir has caught that important point, and have come up with solutions that bridge this gap.

 

Yes, while few are slow at grasping and learning, few don’t move ahead in the path because they lack self-awareness and don’t have mentors to guide, unfortunately, that keeps them still at the junction. It’s at this painful moment that Sir has bridged it with iConnect and more such platforms enabled us pick our choices and understand the basement that’s needed to construct our career mansions in that direction.

 

Being innovative, to bridge one more gap from “College to Corporate”, taking out courses to Colleges is one of the best initiatives.

 

But, one more term Sir has coined, is very important and impressive, “As humans, we are continually in the stage of Permanent Beta” – true that if we stop learning, we stop growing. It may not be in the same mode and tempo all the time and may not be in the same path too. Life is so vast and learning is wide, expanded. So we have to keep learning in every aspect. We can’t conclude one task / activity even, without learning, despite being monotonous.

 

This is what made Sir an achiever, that he’s received honorary awards which included one from the then First Citizen of our Nation. But still, even at this achievement, he never disowns his team from it. He praises his well-wishers and mentions his team members but never wrote about the ones who tried to pull him back – His grace is understood here. But, since I knew Sir’s attitude through his blogs from the beginning and as I see in the book, he wants to speak only “Positive”, and create only “Hope” in place of fear, within people’s minds, that which is most needed.

 

A Leader, with so many accomplishments and accolades, but still following our ancestral procedures in every aspect of Life, understanding the complexities involved in preparing food, leading associates, raising children – is really gracious.

 

I have no words to define Sir. Adjectives would wish to “Learn, as per permanent beta theory” and then come up to say something about Him.

 

And before concluding, I want to convey one more point. This book isn’t only with me, when I was putting an order for it’s copy in the Amazon Portal, vivid readers – my co-sister and brother-in-law [my husband’s cousin and his wife] - had purchased their copy too. [We all were together when I got this message].

 

Both of their backgrounds are closely related to the Family Tree mentioned here in this book – both had grown-up together with their grandparents just like me, and are still taking care of those people just like their kids [I lost my grand-parents in the pastime, and so is the case with my husband too].

 

They’ve acknowledged me their opinion on this book, and also have put the same in the Amazon link too. Their words are that, “They’ve felt, despite being Leader at Global level, we felt we’ve seen a normal family person just like us. Hats-Off to him. My brother-in-law, who’s highly ambitious from childhood, also says, I’m drawing inspiration from him – not to stop despite hardships, till date, I have seen many blockers in my path and showed my adjustment towards family but had never compromised on my Goals, and now this Leader’s life encourages me to keep continuing with the same motto.

 

Now, to conclude, I have written all these words, without re-opening the book to have a glance of the points I have highlighted or made a short analysis note. That’s the density of the impact the book had made on me, I can figure out, “What’s written where and what I have drawn out of each composition”.

 

Bowing to the Learning Unit Legend, who has good memory and presentation – of each of the anecdotes he’s shared here and who’s mentioned everything with appropriate years, months and dates.

 

Signing off.

=====-----=====-----=====

Notice: The information contained in this e-mail

message and/or attachments to it may contain

confidential or privileged information. If you are

not the intended recipient, any dissemination, use,

review, distribution, printing or copying of the

information contained in this e-mail message

and/or attachments to it are strictly prohibited. If

you have received this communication in error,

please notify us by reply e-mail or telephone and

immediately and permanently delete the message

and any attachments. Thank you.